AFFEDİYOR ve İYİLEŞİYORUM

Bugün iyileşme ve kendimi affetme üzerine yoğunlaştım biraz. Bir süredir bazı sağlık sorunları yaşıyorum ve bu sorunlar ciddi bir farkındalığa ulaştırdı beni. İlk fark ettiğim şeyse, kendimden kocaman bir özür dilemem gerektiği oldu. Meğer sağlığım yerindeyken-ki en önemli şey bu- gereksiz ne kadar çok mesele için kendimi üzmüşüm, yıpratmışım. En değerli şeymiş aslında beden ve ruh sağlığı. İnsan tabi ki her şeyde olduğu gibi bunda da kaybedince değerini anlıyor. İşte tüm o gereksiz şeyler için kendime yaptıklarım için kocaman bir özür borçluyum kendime.

Bir diğer mevzuysa kendimi iyileştirmek. Manevi olarak. Daha iyi bir ben olamaya çalışmak. Dinlemeyi öğrenmeye, sabretmeye, konuştuklarıma dikkat etmeye, daha hoşgörülü olmaya çalışmaya karar verdim. Hani ne yersek oyuz ya aslında, ya da etrafımızdaki beş kişinin ortalamasıyız ya, işte bunlar için dikkat etmeye başladım. Beni maddi ve manevi olarak geriye çekecek şeyleri bırakmaya karar verdim. Hayat bir yol, uzun veya kısa bilinmez. Yolda başımıza ne gelir orası da meçhul, ama bu yolculuğu nasıl yapacağımız ise bize kalmış tamamen. Ben bu yolculuktan keyif almak, tecrübeler edinmek, daha iyi bir insan olarak çıkmak istiyorum.

Birilerinin hayatlarını, davranışlarını, kararlarını konuşmayı, yargılamayı bırakmak istiyorum. Sonsuz bir hoşgörü döngüsünde olup herkese saygı duymayı öğrenmeye çalışıyorum. Kafama yatsın yada yatmasın yaptıkları, konuştukları şeyler için insanlara kafamda peşin hükümler vermeyi bırakmaya çalışıyorum. Herkesin yolculuğunda başına ne geldiğini, neyin o kişiyi o hale getirdiğini, olduğu insana dönüştürdüğünü bilemeyiz çünkü. Bilemez ve anlayamayız. İşte bu yüzden anlayışlı ve açık fikirli olmak zorundayız.

Fark ettim ki biraz da yargıladığımız şeyler kadarız. O yüzden herkesi olduğu gibi kabullenmeye çalışıp, kafamdaki kişiliklere oturmayan, uymayanları da dışlamaya çalışmayacağım. İleride beğenmeyip, üstüne saatlerce konuştuğumuz insanlardan biri olmayacağımızın hiçbir garantisi yokken hemde.