Büyüdükçe Kirleniyoruz

 Büyüdükçe kirleniyoruz. Kirletiyoruz. Tutkularımız, isteklerimiz, arzularımız artık masumca değil. Hayallerimiz artık saf ve temiz değil. Masumiyetin hiç bir harfini içermiyoruz, hiç bir betimlemesine uymuyoruz. Üzülüyorum bu duruma, her çocuk gördüğümde kendi kendime ne kadarda masumlar diyorum, yüreğim sızlıyor. Sonra kendimi dalmış bir halde onları izlerken buluyorum; Kalplerinde kine, öfkeye, kıskançlığa, kötülüğe dair en ufak bir şey yok. O kadar iyi niyetliler ki kalpleri mas mavi, bizimkiler gibi zamanla kararmıyor. Keşke bizde büyüdükçe masumiyetimizi kaybetmesek ya da kaybetmek zorunda kalmasak. İnsan büyüdükçe daha ağır şeyler yaşıyor, ağırlığının fakına varıyor, yaşadığı olaylarda hayal kırıklığını, kini, öfke duymayı öğreniyor. Büyüdükçe daha çok insanla tanışıyor, uğradığı her kötülükte, kötülük yapmayı öğreniyor, yavaş yavaş içindeki iyiliği unutuyor, kırıldığı her iyi niyetinden art niyeti öğreniyor. Güvendiği her dağa kar yağışını izledikçe, güvenmemeyi öğreniyor. Kendinden bir şeyler anlattığı her anda dinlenmediğini, anlaşılmadığını, anlattığı her şey hakkında ön yargıları gördükçe susmayı öğreniyor, kendiyle konuşmayı, anlatmamayı. Her yüzüne gülenin samimi olmadığını, aslında samimiyetin aranmayacak kadar çok uzakta olduğunu, artık insanların ona yaptığı gibi sevsin sevmesin sadece yüzüne gülüp, arkadan konuşmasını öğreniyor. Evet öğreniyoruz ve öğrendiğimiz her şey kara bir leke, kalbimizi, ruhumuzu karartan. İşte böyle; Büyüdükçe, öğrendikçe kirleniyoruz.